Heel soms kan je ‘live goals’ afvinken zelfs zonder dat je wist dat je ze had, omdat ze zo onrealistisch leken. Ooit al in het prachtige concertgebouw in Brugge geweest? Ik wel, want daar hebben ze een heel fijne, interactieve gezinsrondleiding waar ik enkele jaren heel erg van heb genoten. Maar dat ik op die fantastische plek ooit zelf op een podium zou staan? Nee, dat had ik nooit gedacht.
Toch is dat precies wat er gebeurde op zondag 21 april 2024. Want Maud Vanwalleghem, dierbare vriendin en auteur van ‘Hector was hier’, vroeg me of ik een speech wilde geven op haar boekvoorstelling. En dat deed ik. Met best wat zenuwen, want ik wilde het graag heel goed doen. Ter ere van Hector en ter ere van zijn mama die me eerder al zoveel vertrouwen had geschonken dat ik mee mocht helpen bij de redactie van haar onmisbare boek.
Ik kreeg veel lieve, ontroerende reacties.
En ik ben blij dat ik de eer kreeg om een onderdeel te mogen zijn van zo’n oprechte en intieme namiddag. ‘Hector was hier‘ is een prachtig, ontroerend, heftig, eerlijk, oprecht, rauw en onmisbaar boek met het moedige verhaal van Maud. Ze ontdekt en leert al schrijvend wat de dood van haar baby haar heeft geleerd over kwetsbaarheid en verbinding. En zoals ik in mijn speech al zei die zondag:
‘Hector was hier’ is een bijzonder, betekenisvol en belangrijk boek. Ik bewonder de manier waarop Maud in haar tekst duwt op zere plekken. De manier waarop ze zonder enige vorm van schaamte haar eigen verhaal zo pijnlijk eerlijk verbindt aan grote levensvragen waar wij als maatschappij meer dan ooit het antwoord op zoeken. We zijn met z’n allen doof en blind. Maud en Hector leren ons met dit boek opnieuw kijken en luisteren.’
Ik gaf Maud bij haar boekvoorstelling ook een klein, betekenisvol cadeautje. Een heel eigen tegelwijsheid. En ik bestelde stiekem ook een exemplaar voor mezelf. Hoewel het wellicht niet zo eenvoudig is om de betekenis hiervan helemaal te begrijpen zonder de volledige speech gehoord te hebben, deel ik hier nog een stukje. Gewoon omdat ik nog veel meer vrouwen minder nood aan zwarte jurkjes wens!
En daar kwamen we, aan dat kleine tafeltje in Gent, samen tot een belangrijk inzicht. Zelfs wanneer je alles hebt meegemaakt. Als moeder, als politica, als vrouw. Zelfs wanneer je op het punt bent gekomen dat je absoluut niets meer te bewijzen hebt. Zelfs dan, hebben wij (als vrouw?) de neiging om onze visie, ons betoog te onderbouwen met de woorden en de inzichten van anderen. Om onszelf geloofwaardiger te maken. Omdat we nog te vaak denken dat we pas serieus zullen worden genomen als we kunnen aantonen dat anderen hetzelfde zeggen.
We hadden op dit punt in ons gesprek net de passage gehad van het zwarte jurkje in de senaat. Maud haalt dat voorbeeld in haar boek aan om isolement, zwarte humor en ironie te illustreren. Maar er staat nog een betekenisvol zinnetje in die passage: Ik heb namelijk veel zwarte kleren, dat helpt soms om serieus genomen te worden als jonge vrouw in de politiek.
Dat ontlokte mij toen de uitspraak: ‘Je hoeft hier in het boek helemaal je zwarte jurkje niet aan te trekken!’
We hebben toen zeker een minuut naar elkaar gekeken. We waren weer die business besties van weleer die als ambitieuze vrouwen hun weg proberen te vinden. En die met zo’n eenvoudig en herkenbaar beeld van the little black dress een hele strijd aan feminisme, emancipatie, moederschap en zelfvertrouwen in elkaars ogen zagen.
